De vriesdagen konden elkaar niet snel genoeg opvolgen. Met stijgend ongeduld verbeidde een groeiende groep de dag waarop de verlossende twaalf centimeter zou worden gemeten. Velen konden daarop evenwel niet wachten. Zij bonden al vroeger de schaatsen onder om plas en vaart te overrompelen.
<br>Die voorbije winterse episode kan gelden als beeld voor de hectische tijd waarin we leven. Een tijd waarin alles steeds vlugger moet en op het juiste moment. Het moment waarop wij het willen. Een tijd waarin we de natuur nog amper de tijd kunnen gunnen om een veilige en stabiele ijslaag bijeen te vriezen.
<br>Ogenblikkelijk, snel en op korte termijn zijn inderdaad sleutelwoorden om ons tijdsgewricht te vatten. Ze bepalen alle facetten van de samenleving en van veler persoonlijke leven. Kijken we naar de recente politieke gebeurtenissen en het wordt meteen duidelijk. De jongste regeringscrisis konden we in real time via onze media meemaken. We konden letterlijk over de schouder meelezen, terwijl de parlementariërs kennis kregen van een rapport dat ampele minuten voordien aan de kamervoorzitter was bezorgd.
<br>Doordat we haast alles rechtstreeks kunnen meemaken, worden steeds meer beslissingen genomen onder druk van de omstandigheden. En dat is lang niet altijd even lonend. Dat mochten we onlangs nog pijnlijk ervaren, toen zware jongens lachend de gevangenis verlieten. Oorzaak? Een manke wetgeving, mede het gevolg van haastwerk.
<br>Elders is de dwang van het moment niet minder groot. Beurskoersen flitsen over ons scherm op hetzelfde moment dat de makelaars ze op de beursvloer waarnemen in New York, Tokio, Londen of Brussel. Bedrijfsleiders worden opgejaagd om snel resultaten te boeken. Ze worden immers afgerekend op de eerstvolgende kwartaalcijfers. Zo worden zeepbellen geblazen die om de haverklap uiteenspatten.
<br>Voor werknemers neemt de druk evenzeer hand over hand toe. Zelfs het persoonlijke leven ontsnapt niet aan deze ontwikkeling. De tirannie van de BlackBerry, de sms, e-mail en gsm bevorderen de illusie met alles en allen verbonden te zijn op elk moment van de dag. Nog niet meegemaakt dat iemand je opbelt om te verifiëren of je e-mail wel werkt? „Ik heb je al een half uur geleden gemaild en er is nog altijd geen antwoord.”
<br>Welke prijs we voor dit helse ritme van ogenblikkelijkheid betalen wordt met de dag duidelijker. Als de financiële en economische crisis al iets leert, dan alvast dat de bomen niet langer tot in de wolken groeien. Met steeds meer beseffen we dat we op zoek moeten naar een nieuw evenwicht. Waar spirituele waarden en geestelijke gezondheid minstens evenveel aandacht verdienen. Ligt daarin een deel van de verklaring voor het succes van de overrompeling van onze abdijen momenteel? Op zoek naar het geheim van het evenwicht tussen ora et labora, tussen bidden en werken.
<br>Gevestigde religieuze tradities zoals het christendom hebben hier inderdaad wel degelijk wat te bieden. Niet voor niets blijken jongeren bij het Taizégebeuren vooral gecharmeerd door het stille gebed met duizenden samen. Als kerkgemeenschap kunnen we in dialoog met de hedendaagse cultuur die schat voor velen blootleggen. Maar dan moeten we wel durven uitbreken en ons niet langer vermeien in binnenkerkelijke discussies.
<br>
Column