De crisis wordt steeds duidelijker voelbaar. Weinig families ontsnappen eraan. Eerst was er de onzekerheid over de spaarcentjes en mogelijke beleggingen. Maar nu gaat het dieper. Stilaan kent iedereen in zijn of haar familie- of vriendenkring wel iemand die zonder werk is gevallen of wiens contract niet is verlengd. In zulke gevallen wordt de crisis wel heel tastbaar. Zeldzaam zijn dan ook de familiefeesten waarop dit geen gespreksonderwerp is. En in deze tijd van het jaar zijn die best talrijk.
<br>Bij ons in de familie zijn we intussen uit de feestjes voor eerste communie, vormsel of hernieuwing van de doopbeloften. Toch ontbreekt het nog niet aan feestmomenten: de huwelijksjubilea, doopsel van kleinkinderen, bijzondere verjaardagen op bijvoorbeeld vijftig of tachtig, of het pensioen komen eraan. We hadden net zo’n feestje het weekend dat de G-20 bijeen was in Londen. Die groep van landen met de grootste economieën had juist beslist om zo maar eventjes 1.000 miljard euro in de wereldeconomie te pompen. Een getal dat we nog nauwelijks kunnen vatten. We hebben zelfs niet eens meer een telwoord om die orde van grootte aan te duiden.
<br>Na het feestmaal en de emoties bij de Ronde van Vlaanderen, kwamen de diepzinniger gedachten naar boven. Waartoe moet zulke geld-injectie wel dienen? Om bedrijven en consumenten weer krediet te geven en de economie weer op gang te krijgen natuurlijk. Maar leg je dan niet meteen het fundament voor een nieuwe crisis, klonk het kritisch. Immers, wat baat het mensen met lage interestvoeten te verleiden om meer te gaan consumeren, als ze nadien die nieuwe schuld niet zullen kunnen terugbetalen? En leg je geen hypotheek op ontluikende economieën en de bevolking van die landen, wanneer je hen verleidt tot torenhoge schulden?
<br>Heeft dat systeem de laatste tijd intussen zijn failliet niet ten overvloede bewezen? Uiteraard weten we best wel dat de wereldeconomie complexer is dan een analyse aan de feestdis. Noch dat de hervorming ervan daar haar beslag kan krijgen. Toch zit er veel waarheid in de bedenkingen en in de vraag of deze crisis ons niet noopt tot grondiger en fundamenteler keuzes. Er groeit zoetjesaan eensgezindheid dat we het hoge consumptieritme van het Westen niet kunnen aanhouden. Laat staan het te exporteren naar de rest van de wereld.
<br>Als christenen zijn we op dat vlak heus geen doemdenkers. Vanuit een optimistisch scheppingsgeloof engageerden we ons altijd van harte voor de ontwikkeling van de aarde. Alleen is nu de tijd gekomen om keuzes te maken. En als christenen mogen en moeten we hier ons woordje meespreken. Wij kiezen voor een solidaire samenleving, ook met de toekomstige generaties. In bondgenootschap met andere mensen van goede wil moeten we op zoek gaan naar een cultuur van het genoeg, in plaats van het steeds meer. Dat is echt geen pleidooi voor een naïef soort romantiek van terug naar vroeger en een einde van de vooruitgang. Integendeel, het is een uitnodiging tot grote creativiteit en inventiviteit, in eerbied voor de mens en de schepping. Het is ook gewoon een kwestie van gezond verstand.
<br>
Column