Vanuit het model van de ‘nieuwe autoriteit’ van Israëli Haim Omer stelt Stijn Wielemans niet de controle van ouders over kinderen, maar de zelfcontrole van ouders en andere opvoeders centraal.
Een burgemeester, een arts, een agent. Tot aan het einde van de jaren 1960 waren het gezagsfiguren van wie de autoriteit niet in vraag werd gesteld. Waren ze in de buurt, dan kreeg je meteen het gevoel dat je je aan de regels wilde houden. De autoriteit kleefde aan de functie en dat gold ook in zekere mate voor ouders en andere opvoeders. Toen volgde er echter een tegenbeweging, die stelde dat een dergelijke autoriteit en discipline de ontwikkeling van kinderen onderdrukken en dat kinderen veeleer nood hebben …
Karen De Looze pleit niet voor meer autoriteit, maar voor meer leiderschap, dat het evenwicht zoekt tussen sturing door de ouders en de autonomie van het kind.
Er is geen nood aan meer autoriteit, wel aan leiderschap. Wat is het verschil? Voor mij draait autoriteit om dominantie. Je weet wat het best is voor je kind, je wilt dat het naar je luistert en je bent bereid het te doen luisteren met middelen zoals controleren, beschamen en dreigen. Leiderschap daarentegen draait om hechting. Denk aan een mama eend die zo goed voor haar kuikens zorgt, dat ze haar vanzelf volgen. Ze imiteren haar, want haar acties en aanwezigheid voelen veilig. Mama eend zorgt voor de kuikens, toont de weg en is in liefde …