Palmzondag. Het is een christelijke feestdag die soms wat tussen twee stoelen lijkt te zitten. De vasten is nog bezig, maar we toeven al met ons hoofd bij Pasen. Een moment van glorie, maar om de hoek loeren lijden en dood. Een korte opstoot van gejubel en gejuich, een week later overschaduwd door de echte triomf van de opstanding. Wat rest, is een palmtakje achter een kruisbeeld, ergens in onze woning. Of is er meer?
Enkele keren per jaar brengt Kerk & leven een themanummer. Vandaag staat een flink deel van onze artikels in het teken van Palmzondag. We willen ontdekken wat die dag zo bijzonder maakt en waar hij past in het bredere plaatje van het evangelie. We beginnen ons nummer met praktische vragen. Kunnen we na twee jaar coronabeperkingen eindelijk weer voluit Palmzondag en de Goede Week vieren? Hoe voorkomen we dat onze palmtakjes worden weggevreten door de buxusmot?
De evangelieverhalen over Palmzondag indachtig, laten we ons vervolgens inspireren door ezels. In Hoegaarden, Tienen en Kuurne weten ze waarom, u straks ook. De organisatie Dema Donkey organiseert zelfs ezelprojecten voor kinderen met autisme. Een dom en koppig dier, dacht u? Ons Podium verandert deze week uw mening.
Dat Jezus op een jonge ezel Jeruzalem binnenreed, is u bekend, maar wist u dat de evangelisten het verhaal niet alle vier op dezelfde manier vertellen? Ongewoon is dat niet, leerrijk wel, zo ontdekt u hier. Palm- of andere takken om mee te zwaaien, mantels die op de grond werden gespreid, met de kreet ‘hosanna’ werd een koning verwelkomd die niet op zoek was naar macht, maar ten dienste stond van de mensheid.
Dat brengt ons bij de essentie. Wat verkiezen wij: wereldse glorie of dienstbaarheid aan God en de medemens? Die vraag maakt Palmzondag brandend actueel. Terwijl we in onze zingevingsrubriek
Wat verkiezen wij: wereldse glorie of dienstbaarheid aan God en de medemens?
leren hoe dun de grens is tussen triomf en vernedering, gaan we in het Dossier op zoek naar redding. Is de mens uit op zelfvernietiging, of werden we integendeel gezegend met een buitengewoon talent tot samenwerking? „Is de wereld nog te redden?”, vragen we aan een rist experts. Allen oordelen ze van wel.
Opvallend is dat ze concrete daden verkiezen boven grote theorieën. „We moeten niet uit zijn op revolutie, maar op een innerlijke revival, een geestelijke heropstanding”, zegt auteur Mounir Samuel. Bart Verstraeten van de ngo WSM formuleert het uitnodigend: „Of we het nu hebben over België of Bolivia, Burkina Faso of Bangladesh, overal slaan moedige mensen de handen in elkaar om verandering mogelijk te maken.” Voormalig diplomaat Johan Swinnen vat het samen met een verwijzing naar de Emmaüsgangers: „Redding begint bij bescheidenheid en openheid.”
Dat zijn sleutelbegrippen om de intrede in Jeruzalem te begrijpen. Palmzondag is schijnbaar een verhaal van glorie en roem. De realiteit pakt anders uit. De palmtakken verwelken, de juichkreten verstommen. We hebben een ander blikveld nodig. Wat heel even het hoogtepunt van het evangelie lijkt, is eigenlijk de voorbode van iets groters. Al in de palmviering vernemen we hoe de staande ovatie haast naadloos afglijdt naar de roep tot kruisiging.
Aanstaande zondag vieren we niet de wereldse heerlijkheid, maar het gloren van een nieuwe tijd. Het rijk Gods is geen stadion voor voetbalhelden en popidolen, maar een plek van inkeer en barmhartigheid. De redding is geen wereldvreemde deus ex machina, maar een geschenk dat groeit in mensenharten. We zijn geen toeschouwers, maar deelnemers. Hosanna is geen machteloze smeekbede, het is een jubelkreet voor wie kiest mee achter dat ezelsveulen te stappen, voorbij de glorie, voorbij het kruis.