”‘Welke zijn de belangrijkste telefoon-oproepen uit je leven?’ Mijn dochter keek op van haar smartphone, waar ze in een spelletje een reeks vragen kreeg voorgeschoteld. Deze vraag vond ze blijkbaar interessant genoeg om ook aan haar vader te stellen.
De vraag was niet zo simpel te beantwoorden. Ik dacht aan telefoontjes met goed en met slecht nieuws. Aan de talloze gemiste oproepen na een dag vol vergaderen — telden die ook mee? Maar vrij snel besefte ik dat de telefoontjes die me écht bijblijven degene zijn waarbij ik me persoonlijk aangesproken voelde, waarbij ik niet alleen met woorden moest antwoorden, maar ook met daden. Niet uit beleefdheid of uit professionele overwegingen, maar omdat ik voelde dat ik niet anders kon dan — bijvoorbeeld — naar die vriend te rijden die diep in de put zat, of die mail te sturen die het leven van iemand op een ander, beter spoor zou zetten. Je doet het niet omdat het moet, maar omdat je je geroepen voelt.
Ook een roeping begint met een vraag waardoor je je aangesproken voelt. Een vraag om engagement, een vraag waardoor je diep in jezelf gaat kijken. Thomas Merton schreef: ‘Roeping is geen stem van boven, die me vraagt om iets anders te zijn dan ik ben. Het is een stem van binnen, die me oproept om te worden hoe ik bedoeld ben; om de persoonlijkheid, die God me bij mijn geboorte heeft gegeven, te vervullen.’
Naar aanleiding van roepingenzondag spraken we met Patrick Van der Vorst (zie blz. 8), die eind juni tot priester wordt gewijd. Toen hij enkele jaren geleden die wens bekendmaakte, was de verbazing groot. Waarom wilde een succesvol kunsthandelaar zijn leven omgooien? De ondertoon was steevast dat hij veel zou moeten opgeven. Zelf zegt hij daarover het tegendeel: ‘Ik heb me nog nooit zo vrij gevoeld en voel me echt gelukkig’.
Terugblikkend op zijn weg, werd zijn roeping geleidelijk aan duidelijk, stap per stap. Zo krijgt ook onze roeping als christen gestalte, gaandeweg, telefoonoproep na telefoonoproep. ”