ECHTE komkommertijd kenden de media in ons landje dit jaar niet. De perikelen van de politieke actualiteit doorkruisten dit jaarlijks weerkerende fenomeen. Toch leefde onze samenleving de voorbije vakantiemaanden overduidelijk op een ander ritme. Ook in de parochies draaiden de pastorale activiteiten op een lager toerental en de vierende gemeenschappen waren veelal uitgedund.
<br>Meer nog dan anders vragen mensen van mijn generatie, late veertigers en prille vijftigers, zich dan af waar hun leeftijdsgenoten zijn gebleven. Zelf heb ik ze in mijn eigen parochie de voorbije jaren talrijk zien afhaken. De redenen zijn complex. Gebrek aan tijd, druk van de omstandigheden in het gezin of het werk, al dan niet uitgesproken onvrede met één of ander kerkelijk standpunt, wrevel om het instituut. Vaak nog gekoppeld aan een louter gevoelsmatige religieuze beleving. Doch bovenal de langzame godsverduistering in onze cultuur. Is God wel nuttig en nodig?
<br>
<br>Zeker, een niet te veronachtzamen factor is evenzeer de gebrekkige geloofskennis en het daarmee gepaard gaande onvermogen om problemen en spanningen, standpunten, keuzes en beslissingen in het bredere kader van de traditie te plaatsen.
<br>Onze bisschoppen en hun rechtstreekse medewerkers voelen dit sterk aan. Daarom zetten ze nu al voor het tweede werkjaar op rij sterk in op allerlei catecheseprojecten en op geloofsvorming. Een terechte prioriteit, want het tempo waaraan de geloofsinhoud verdampt, ligt behoorlijk hoog. Daarom willen talrijke lokale gemeenschappen graag meestappen. Enthousiast en voluit. Door uitdrukkelijk ook de ouders te betrekken, wanneer ze hun kinderen aanbieden voor een sacrament, wil men ook hen betrekken die nog maar sporadisch contact hebben met Kerk en geloof. En zo vermijden ze enkel te werken voor wie al overtuigd is van de nood aan geloofsvorming.
<br>
<br>Dat vergt van de plaatselijke geloofsgemeenschappen een bewuste en volgehouden extra inspanning. Juist nu ze volop ervaren hoe pover hun middelen soms nog zijn en hoe schaars de medewerkers... Het risico is dan niet denkbeeldig voortaan uitsluitend daarin te investeren. Waardoor Kerk en geloof verengd raken tot liturgie en catechese. Zijn dat dan geen kerntaken voor de Kerk? Zonder meer. Maar hoe die kerntaken verwezenlijken, als je geen aansluiting meer vindt bij de concrete leefwereld van de mensen?
<br>
<br>Vooraleer we mensen tot geloofsinzicht kunnen brengen, moeten we ze kennis kunnen laten maken met het geloof. Is het nodig om hen in hun alledaagse leven van werk, gezin, engagement en ontspanning Gods barmhartige en liefdevolle aanwezigheid te laten ervaren. Hoe moeilijk we het misschien ook hebben, hoe verscheurend de beslissingen ook zijn, we mogen ons als gelovige gemeenschap niet laten verleiden tot exclusieve keuzes.
<br>
<br>We moeten aanwezig blijven daar waar mensen vreugde en verdriet ervaren. Waar ze zich engageren in het verenigingsleven en sociale initiatieven, in cultuur en school, vrije tijd en werk, in de broze realiteit van elke dag. Juist daar kan de vonk van het geloof overslaan, om naderhand uitgediept te worden. Al lijkt het wel eens onze krachten en mogelijkheden te boven te gaan, het blijft een dringende opgave. Het is alvast de betrachting van onze redactie dat mee te helpen waarmaken. Door ter plekke in de parochies, maar evenzeer landelijk of wereldwijd die gensters van gelovig leven te laten oplichten.
<br>
Column