Haast nooit was de voorbije jaren het onderwerp binnenkerkelijk uit de belangstelling, maar toen onze collega’s van Tertio een dossier met de provocerende titel Parochies worden rusthuizen publiceerden, leek het even of de toekomst van de parochie algemene mediabelangstelling genoot. Die verschraalde alras tot de vraag naar de jongste of de oudste pastoor met het hoogste aantal parochies onder zijn hoede. Of tot de aanhoudend stijgende werklast van de immer hollende bedienaar van de sacramenten.
<br>Nu zullen wij wel de laatste zijn om het belang van de priester voor de lokale gemeenschap te onderschatten. Nog minder wensen we iets af te doen van de levensgrote roepingencrisis waarmee de Kerk bij ons wordt geconfronteerd. Toch kan en mag de toekomst van de parochie daartoe niet worden verengd. Zeker, wie geregeld ter kerke gaat heeft geen nieuwe statistieken nodig om te weten dat grijzende haren en kalende koppen veruit het beste zijn vertegenwoordigd. En toch willen we ons niet aansluiten bij de doemdenkers over de parochie.
<br>Wat staaft onze vermetele houding? Vooreerst ons eigenste blad. Daarvoor zetten enkele duizenden lokale medewerkers uit de parochies zich week na week in. En wie de moed opbrengt om geregeld die meer dan vijfhonderd plaatselijke edities te doorbladeren, stelt een enorme inzet en betrokkenheid vast. Parochieteams en -ploegen zorgen voor de broodnodige coördinatie. Liturgiegroepen en gebedsleiders zijn vrijwel overal in de weer. Door werkgroepen Broederlijk Delen, Welzijnszorg of solidariteitsacties blijft diaconie geen dode letter. Koren en poetsploegen, bloemschikkers en zaaluitbaters, ziekenbezoekers en catechisten – ze blijven evenmin bij de pakken neerzitten.
<br>De parochie een rusthuis... Valt dat beeld te rijmen met de honderden parochiefeesten die mensen van zeer verscheiden achtergrond en belangstelling samenbrengen? Met de plussersgroep die met spaghettikoken in haar parochie een paar honderd mensen mobiliseert voor het goede doel? Daarbij vinden we dan toch een meerderheid aan leeftijdsgenoten.
<br>Nu zijn we natuurlijk niet zo naïef te menen dat elke parochie nog zo vitaal is om dat alles waar te maken. We weten heus ten koste van welke inspanningen parochies soms moeten overleven. Hoezeer ze daarbij de stimulerende aanwezigheid van een parochieherder ontberen. We behoeven echt geen sprekend grafiekje om te beseffen hoe binnen zeer afzienbare tijd de bediening van de sacramenten hoogst problematisch wordt.
<br>Laat ons echter creatief zoeken naar en bouwen aan overkoepelende samenwerking om de zondagse liturgie voor zoveel mogelijk mensen bereikbaar te houden. Of om de catechese op een verantwoord peil te kunnen houden, of nog de solidariteit wakker te houden. Laat bisschoppen en vicarissen daarbij stimulerende en stoutmoedige gidsen zijn, die wijze keuzes maken. Maar laat ze de parochie als lokale verankering van de geloofsgemeenschap niet te vlug opgeven. Ze is immers de eerste en makkelijkste toegang voor iedere zoekende mens, net zo goed als voor de overtuigde gelovige. Laat ons niet te fatalistisch doen, maar ijveren voor laagdrempelige, missionaire parochies die zich niet terugtrekken op een eiland, maar blijven getuigen van de Levende Heer in hun midden.
<br>
Column