Europa lijkt nog altijd ver van ons bed. Terwijl de Europese Unie in toenemende mate ons dagelijkse leven beïnvloedt. En bovendien een groot deel van de werking van de Europese instellingen in onze hoofdstad is geconcentreerd. Ook de berichtgeving over wat er zich afspeelt op het Europese niveau mogen we bij ons veeleer mager noemen. Wat er aan kerkelijke zijde gebeurt, blijft dan zeker in de schaduw. Ten onrechte, want de Comece, de commissie van bisschoppenconferenties van de Europese Unie, speelt hier een verdienstelijke rol.
<br>Zo sprong ze recent nog in de bres voor de toekomst van de zondag als gemeenschappelijke vrije dag. In het Europese parlement loopt momenteel een debat over een nieuwe directieve van de Europese Unie over de arbeidsorganisatie. Daarbij werd het debat over de positie van de zondag evenwel met procedure-argumenten terzijde geschoven. Terecht roepen de Europese bisschoppen de europarlementariërs op daartegen verzet aan te tekenen. Als die bescherming niet opgenomen wordt in de nieuwe
<br>directieven, dan is het gevaar voor verdere uitholling van de zondag immers zeer reëel. Op dit ogenblik staat de zondag al onder bijzonder grote druk
<br>en zijn er vele uitzonderingen om zondagswerk toe te laten.
<br>Her en der hoor je dan opwerpen: moet de Kerk zich hiermee wel inlaten? Zij is vanzelfsprekend geen expert in economische materies. Zij heeft dan ook geen concrete richtlijnen in deze te geven. Ze brengt haar Blijde Boodschap evenwel niet onder een stolp, maar in de concrete leefwereld van mensen hier en nu. Ze heeft in deze dus wel degelijk spreekrecht, ja zelfs spreekplicht. Wanneer de economische organisatie winstmaximalisatie als ultieme norm neemt, komen immers het welzijn van de mens en zijn waardigheid in het gedrang.
<br>Om inmenging in dit debat te smoren, klinkt een ander argument de laatste tijd steeds luider. Het heet een vrije keuze te zijn van de werknemers om op zondag te werken. Een keuze waarmee anderen zich niet hoeven in te laten. Het is nog maar de vraag of je vrij kunt kiezen, als je baan mogelijk op de helling komt te staan. Als je die zondagspremie nodig hebt om de eindjes aan elkaar te knopen.
<br>Nee, de bisschoppen hoeven hun voetje echt niet terug te trekken. Het is zelfs zeer wenselijk dat ze bijdragen aan dit belangrijke maatschappelijke debat. Zeker de zondag heeft voor christenen een bijzondere betekenis. Het is voor hen de dag des Heren. Ze vieren die dag eucharistie en herdenken Christus’ verrijzenis.
<br>Maar er is meer. De zondag heeft ook een onvervangbare sociale functie. Het is de dag bij uitstek om samen te ontspannen. Om de riem er even af te leggen en ruimte te maken voor de spirituele noden. Ook voor het gezin en de familie in de brede zin. Wanneer er niet langer een gemeenschappelijke vrije dag is, vervalt dit alles. Met alle nefaste gevolgen voor het familiale weefsel. Juist nu er steeds
<br>meer stemmen opgaan om dat te versterken als dragende structuur voor de samenleving. Daarenboven op een moment dat er enorme inspanningen worden geleverd om arbeid en gezin beter te kunnen combineren.
<br>Inderdaad, de zondag is heilig en niet enkel voor christenen.
Column