BIJ WIE het meemaakte blijft het beeld op het netvlies gebrand: tienduizenden jongeren in gebed verzameld in de Heizelpaleizen. Wie had ooit gedacht dat iets dergelijks mogelijk zou zijn in ons haast tot op het bot ontkerkelijkte land? Kritische geesten halen wellicht de schouders op. Rock Werchter ontvangt jaarlijks een zelfde aantal jonge mensen voor een hoogfeest van de rockmuziek. En natuurlijk was de motivatie van de vele jongeren uit alle hoeken van Europa heel verscheiden. Sommigen zijn thuis inderdaad actieve gelovigen, andere deelnemers kwamen in het spoor van vrienden of waren gewoon nieuwsgierig om eens West-Europa te kunnen bezoeken.
<br>Het echte wonder van Taizé-Brussel zat evenwel in de ontmoeting. In zowat 180 parochies werden 30.000 jonge mensen gelogeerd. In Brussel en omstreken gebeurde dat, maar ook in Vlaams-Brabant en langs de assen van het openbaar vervoer, met uitschieters tot in Gent en Antwerpen. Haast iedereen vond een stek in een gastgezin. Daarmee doet de Belgische kerkgemeenschap het even goed als zeer katholieke steden zoals Milaan of Lissabon. „Het mag dan al zo zijn dat Maria en Jozef geen plaatsje in de herberg meer vonden, waar Jezus geboren kon worden, in Brussel was dat allerminst het geval”, zei kardinaal Danneels tevreden.
<br>„Jongeren verwelkomen is de mooiste manier om aan de Europese jongerenontmoeting deel te nemen”, zei broeder Aloïs van Taizé in dit blad enkele maanden geleden. We kunnen het slechts beamen. Die ontmoetingen zijn niet samen te vatten. Wij hoorden zoveel wonderlijke verhalen, van hartverwarmende gesprekken en een vrijgevigdheid die geen grenzen kende. Thuis mochten we zelf ervaren hoe gasten van Taizé een indruk nalaten. „Mijn zussen zijn terug uit Brussel”, riep onze kleine zoon, toen onze Servische gasten met de trein terugkeerden van de Heizel. Misschien zegt die uitroep precies waar het voor de broeders van Taizé om te doen is: broers en zussen van elkaar worden. En dat over de grenzen van nationaliteiten en kerkgemeenschappen heen.
<br>Wat ikzelf uit de ontmoeting onthoud? De kracht van het Oost-Europese christendom. Een opmerkelijk groot aantal de deelnemers was immers afkomstig uit Oost-Europa. Onze Servische gasten waren doodnormale meisjes met make-up en geverfd haar, en dol op winkelstraten. Maar ze waren ook overtuigd orthodox. Eerst meende ik dat ze nogal wat noten op hun zang hadden. Geen vlees, geen eieren. Oei, zit er melk in de saus? Tot wij ontdekten dat zij aan het vasten waren als voorbereiding op het orthodoxe kerstfeest (7 januari). Het leven is een liturgie, leerde ik. De ontmoeting opent grenzen, breekt muren af, leert je de ander te respecteren.
<br>Wat brengt de Taizéontmoeting bij aan de Kerk bij ons? Moeilijk te zeggen, maar de kans bestaat dat het in de toekomst omschreven zal worden als een van de keerpunten in het verhaal van de Kerk in deze contreien. Omdat het een impact had op parochies én gezinnen. Ons leverde het een heerlijke pot ajvar op, een door een Servische moeder huisgemaakte paprikaconfituuur. En een vriendschap die diepe wortels heeft. Of zoals de kardinaal het in een toespraakje tijdens een avondgebed op de Heizel zei: „Je bent gelukkiger als je geeft dan als je krijgt.”
<br>
Column