HET IS een oud zeer. Onze samenleving schijnt op bepaalde momenten geregeerd door de media. Iets of iemand bestaat nog slechts in de mate waarin die media er aandacht aan schenken. Wil je ernstig genomen worden of iets in beweging krijgen, dan is het onontbeerlijk om die ‘vijfde macht’ te bespelen op een deskundige wijze. Dat geldt zowel voor het lokale als het nationale niveau en in nog grotere mate voor de internationale problemen. Al krijgen die laatste in de vaderlandse pers steeds minder aandacht. Ze verschuiven daarenboven almaar meer naar de uiterste rand van onze nieuwsuitzendingen.
<br>Met een steeds breder uitwaaierende economische crisis in de eigen regio ligt een kentering niet meteen in het verschiet. Het lijkt zelfs zeer aannemelijk dat we ons nog meer gaan terugplooien op de eigen problemen. Die zijn natuurlijk niet min. En het zal je maar overkomen dat een familielid werkloos wordt of langdurig ziek. Of het verblijf in een rusthuis moet betalen van een karig pensioentje. Toch mag het eigen leed ons de ogen niet sluiten voor de schrijnende, vaak vergeten conflicten waarvan vele onschuldige mensen het slachtoffer zijn.
<br>Zo’n vergeten drama waaraan we hier nagenoeg totaal voorbij gaan, is de situatie van de christenen in Irak. Sinds de Amerikaans-Britse inval en het afzetten van president Saddam Hoessein is het in het land nooit rustig geworden. De bloedigste aanslagen mogen dan al gevoelig zijn afgenomen, het geweld blijft er welig tieren. Van de slachtoffers bij rivaliserende islamitische groepen en bij de westerse bezetters krijgen we nog geregeld beelden te zien. De systematische terreur op de christelijke gemeenschap voltrekt zich daarentegen haast geheel buiten het oog van de camera’s.
<br>Die christelijke aanwezigheid staat natuurlijk al veel langer onder druk. Momenteel is in dit land met zeer oude christelijke gemeenschappen nog slechts drie procent van de bevolking christen. Toch is hun aanwezigheid in sommige streken nog erg betekenisvol. Zo leven er in Mossul, de noordelijke ‘stad der kerken’, nog een kleine vijfduizend christelijke families.
<br>Het is precies in die streek dat in oktober vorig jaar extreem geweld tegen christenen uitbrak. In enkele weken tijd werden 35 christenen vermoord. Zowat de helft van betrokken families, samen 12.000 personen, sloeg op de vlucht. En intussen gaat het terroriseren voort. Midden januari werd het levenloze lichaam gevonden van Chourik Bagrad. Zijn familie had nochtans 50.000 dollar betaald als losgeld, nadat hij op nieuwjaarsavond werd ontvoerd.
<br>Veel christelijke families, ook elders in Irak, leven met de voortdurende vrees dat één van hun familieleden zal worden ontvoerd. Voor extremistische islamisten is dat een manier om hun oorlog te betalen. Ook op andere manieren worden christenen geïntimideerd en geld afgeperst om de terroristische activiteiten te kunnen financieren. Intussen kan de regering in Bagdad noch de Amerikanen de veiligheid van die minderheidsgroep garanderen. In uiterste vertwijfeling wordt er nu zelfs aan gedacht om een soort thuislanden voor christenen te creëren. Met de herinnering aan Zuid-Afrika in het achterhoofd, kunnen we niet anders dan dat een tragische ontwikkeling noemen. Onze geloofsbroeders rekenen op onze solidariteit om dit doemscenario te vermijden. Onze aandacht en meeleven kunnen helpen ervoor te zorgden dat ze niet tussen de plooien van de media vallen. En dat de internationale gemeenschap hen niet vergeet.
Column