”Bij het schrijven van deze wekelijkse column laten we ons nogal eens inspireren door vragen of uitdagingen rondom ons. Vaak zijn het zaken waarmee wij als christenen in de wereld van vandaag worstelen. Dat zou de verkeerde indruk kunnen wekken dat we alleen het negatieve in de samenleving zien, en dat terwijl we nochtans beweren „altijd goed nieuws” te brengen. Volgens een lezer moeten we ons zelfs hoeden voor een Calimerocomplex. U weet wel, het stripkuikentje dat aanhoudend loopt te jammeren dat de anderen groot zijn en hij klein. Met andere woorden, het lijdt aan een chronisch minderwaardigheidscomplex.
<br>Dat we als christenen hoopvol in de wereld staan, moet niet meteen synoniem zijn van naïef. Het wil niet zeggen dat we doof en blind moeten zijn voor wat er fout loopt. Ware hoop vertrekt van een realistische kijk op de werkelijkheid en veegt de problemen niet weg. Toch zit er in de waarschuwing veel waarheid. Zeker de voorbije vasten met een aaneenrijging van grote en kleine incidentjes waarbij de Kerk aanhoudend in de verdediging werd gedwongen, voedde de verleiding om ons misbegrepen te voelen. Om ons belaagd te weten door de buitenwereld.
<br>Daarenboven zien we in eigen parochie of federatie de problemen zich opstapelen. Onze pastoor wordt niet meer vervangen. Hoe kunnen we mensen motiveren om lid te worden van parochieploeg of -team? We vinden niet meteen iemand om de parochiezaal nog te runnen. Catechisten worden schaars en zelfs vrijwilligers om de kerk te poetsen lijken moeilijk te vinden. Om nog te zwijgen over het aantal kerkgangers dat we nog altijd zien slinken. Het lijkt wel alsof we deel zijn van een aflopend verhaal. „Zal het hele parochiegebeuren onze generatie nog wel overleven?”, vang je wel eens op. Zelfs bij mensen die er hun beste krachten aan schenken.
<br>Soms voelen we ons moedeloos, zoals die twee leerlingen op weg naar Emmaüs. Ook zij vreesden dat het verhaal voorbij was. De idealen waarvoor ze warm waren gelopen, leken voorgoed verzwonden met Jezus’ dood aan het kruis. Wij zouden nochtans beter moeten weten. Wij kennen het hele
<br>evangelieverhaal en weten dat het niet eindigde met de kruisdood. Dat het verhaal van de vrouwen wel degelijk waar was. Jezus is verrezen. „Hier vindt onze hoop haar definitieve grond: ze is geworteld in een feit. Want Jezus’ verrijzenis is geen droom, geen mythisch verhaal. Ze is een feit betuigd door betrouwbare getuigen. ‘We hebben Hem gezien en met Hem gegeten en gedronken.’ Deze hoop steunt op feiten”, zo verwoordde kardinaal Danneels het ooit in zijn brochure 'Over ontmoediging en Hoop'.
<br>We laten het ongetwijfeld te weinig merken dat wij mensen van de hoop zijn. We stralen inderdaad al te zelden die vreugde uit, die je van christenen zou mogen verwachten. En die anderen zou kunnen inspireren. We denken nog te vaak dat alles van eigen inspanning moet komen. Zoals de Emmaüsgangers hebben we nog niet door dat de Heer met ons meegaat. In onze grote gedrevenheid om het niet te laten stil vallen, moeten we misschien wat vaker toch de tijd nemen om ons bewust te zijn van Gods aanwezigheid en om Hem te herkennen. En oog hebben voor het vele mooie dat telkens weer gebeurt en voor het nieuwe dat reeds kiemt.”
Column