Na het bloedbad op zondag 31 oktober in de Sayidat Al-Najat-kathedraal (Onze-Lieve-Vrouw van de Verlossing) in de Iraakse hoofdstad Bagdad vragen onze bisschoppen aandacht en steun voor de dramatische omstandigheden waarin de christenen in het Midden-Oosten trachten te overleven. Ze roepen ons op in de eucharistie van zondag 5 december speciaal voor deze christenen te bidden. Zoals we in kerk & leven van 17 november berichtten, vielen bij de gijzelingsactie in de Syrisch-katholieke kathedraal van Bagdad 58 doden, onder wie drie priesters. De gewapende actie was het werk van de Islamitische Staat van Irak, die banden heeft met het terreurnetwerk van Al-Qaeda. Ook na 31 oktober werden in de Iraakse hoofdstad nog aanslagen tegen christenen gepleegd.
<br>Diverse Iraakse politici en islamitische geestelijken hebben het bloedbad van 31 oktober scherp veroordeeld. Die blijken van solidariteit wegen evenwel niet op tegen de terreur van radicale islamitische groepen die de christelijke gemeenschappen als ‘legitieme doelwitten’ bestempelen. „Ons dagelijkse leven is een hel geworden”, vertelde de 37-jarige Najla uit Bagdad in het Franse weekblad La Vie. „Op straat worden we voortdurend uitgescholden voor ongelovigen en uitgemaakt omdat we geen hoofddoek dragen. Ze bedreigen ons met ontvoering en moord.”
<br>Najla is een van de 150 vluchtelingen die na de moordpartij in de kathedraal in Bagdad een toevlucht vonden in Frankrijk. Ze verloor bij de gijzelingsactie twee broers – een van hen was priester. Haar moeder werd door een kogel getroffen en wordt nu in een Frans ziekenhuis verzorgd. Haar man en haar vijf kinderen leven in Irak ondergedoken bij vrienden. „De kinderen zijn al een tijd te bang om naar school te gaan”, vertelt Najla. „Mijn broer, priester Thaer, zei dat ze als christen fier en hoopvol moeten zijn. En dat ze in Irak moeten blijven, omdat God op zijn volk rekende. Maar de schrik zit er wel goed in.”
<br>De schrijnende situatie van de christenen in Irak is geen uitzondering. In Algerije stonden recentelijk twee protestantse gelovigen terecht die tijdens de ramadan openlijk hadden geweigerd te vasten. In Pakistan zijn aanslagen tegen christenen schering en inslag. Begin vorige maand nog veroordeelde een Pakistaanse rechtbank een vrouw tot de doodstraf, omdat ze de profeet Mohammed zou hebben beledigd. Op het verwijt van haar collega-arbeidsters dat het water dat ze had aangeraakt, onrein was geworden, had ze gezegd: „Als Christus door onze zonden is gestorven, wat heeft Mohammed dan gedaan om ons te verlossen?”
<br>Een en ander maakt de christenen momenteel tot de meest vervolgde bevolkingsgroep ter wereld. In Noord-Afrika zijn de christelijke Kerken nagenoeg verdwenen. De weinige christenen die er nog leven, worden getolereerd zolang ze zich behoedzaam gedragen. In het Midden-Oosten, waar tweeduizend jaar geleden de wieg van het christendom stond, worden nu voor de christenen vooral graven gedolven. Toch blijft het Westen de andere kant opkijken. In een land als het onze, waarin het christendom zelf naar de rand van de samenleving is verdrongen, valt de christenvervolging in landen zoals Egypte en Sudan al lang niet meer binnen het seculiere belangstellingsveld. In een noodoproep van de Iraakse bisschoppen, die onlangs in de Franse kerken werd voorgelezen, vragen die nochtans nadrukkelijk om steun. „Wij verliezen misschien ons geduld, maar niet ons geloof, noch onze hoop”, schreven ze. „We hebben uw gebed en uw inzet nodig.”
<br>Anno 2010 staan wereldwijd tal van christenen voor de verschroeiende keuze tussen hun land verlaten of bang blijven afwachten wat hen zal overkomen. Het lijkt er sterk op dat hun kruisweg geruisloos aan ons voorbijgaat.
Column