Een op de vijf burgemeesters die in 2006 werden verkozen, gaf er nog vóór het einde van zijn of haar zesjarige ambtstermijn de brui aan. Niet zelden geven ze als reden de toegenomen mondigheid, lees arrogantie en ik-gerichtheid, van hun burgers aan. Ook de vier burgervaders (en -moeder) die<br>kerk & leven opzocht, kregen al te maken met haatmails en protestcomités. Zelden komen de klagers op voor het algemeen belang, vaak zelfs werken ze dat net tegen. Je moet uit het juiste hout gesneden zijn om het als politicus op het snijvlak van volksmens en bewindvoerder uit te houden. Die nabijheid en aanspreekbaarheid maken van het burgermeesterschap ook net zo’n mooie baan, waar de gevolgen van keuzes ook meteen voelbaar zijn.
Artikel