De Amerikaanse midterms, de tussentijdse verkiezingen, zijn achter de rug, de zetels zijn stilaan verdeeld. De Democraten behouden hun overwicht in de Senaat, de Republikeinen veroveren de meerderheid in het Huis van Afgevaardigden. Op zich niets nieuws onder de zon. De Verenigde Staten worden sinds vanouds bestuurd door twee partijen die elkaar afwisselen en soms noodgedwongen de macht delen. Toch is het vandaag anders dan vroeger.
De twee partijen werden de voorbije jaren twee kampen. Ze verschillen niet langer louter qua politieke voorkeur, ze koesteren in toenemende mate een diepe haat tegenover het andere kamp. Twee politieke partijen veranderen langzaam maar zeker in twee werelden met twee waarheden. Wint de ene, dan moet dat volgens de andere bedrog of manipulatie zijn. Grote delen van de Amerikaanse bevolking gaan daarin mee. Families en buurten worden verscheurd door politieke tweespalt. Het vermogen om begripvol van mening te verschillen verdampt. De ander is niet langer iemand met een andere mening, maar een vijand die moet worden vernietigd.
Zo erg is het bij ons nog niet, maar dezelfde evolutie wordt zichtbaar. Mensen met een uitgesproken linkse of rechtse overtuiging beginnen elkaar te haten. Dat is een gevaarlijke ontwikkeling. We mogen heel erg overtuigd zijn van onze politieke voorkeur, maar elkaar beschouwen als verwerpelijk is een brug te ver. Vooral op sociale media wordt de onderlinge afkeer steeds meer een vergif dat door de aderen van de samenleving loopt.
En in de Kerk? In eigen land valt dat voorlopig goed mee, de Vlaamse gelovige is doorgaans gematigd en pragmatisch. Elders, onder meer in de Verenigde Staten, wordt het stilaan gevaarlijker. Het is geen probleem dat mensen de voorkeur geven aan de vorige paus boven de huidige, of net andersom, maar dat er mensen bestaan die Franciscus
Allen mens, allen kind van God, allen in dezelfde mate bemind door die ene God
niet erkennen als legitieme paus is ronduit stuitend. Zo begint het. Zo verandert een meningsverschil in haat. Zo begon het ook in de Amerikaanse politiek.
Kijk naar Rusland. Daar probeert president Poetin zijn landgenoten te overtuigen dat hij in Oekraïne strijdt tegen fascisme en satanisme. De Oekraïners zijn in zo’n wereldbeeld niet langer gezinnen onder een regen van raketten, maar kwaadaardige wezens die moeten worden bestreden. De ontmenselijking van de overkant gooit alle redelijkheid overboord.
De media in Rusland en de Verenigde Staten gaan mee in het vijanddenken en maken de kloof nog dieper. Grote delen van de bevolking krijgen enkel nog nieuws dat gekleurd is door een bril van afkeer. Nochtans hebben de media precies de opdracht om mensen correct, volledig en veelzijdig te informeren. „Ik geloof in de verantwoordelijkheid van de journalist om in geen geval conflict aan te wakkeren en te weten dat wat je schrijft impact heeft”, zegt Elien Spillebeen, kersvers Ambassadeur voor de Vrede van Pax Christi, in onze Klapstoel.
„Aanvaardt elkander als leden van één gemeenschap”, schrijft Paulus in de tweede lezing van aanstaande zondag. Eén gemeenschap vormen betekent niet dat iedereen hetzelfde denkt, noch dat we elkaar allemaal sympathiek vinden. We hoeven zelfs niet samen blij te zijn met deze of gene president of paus. We mogen van mening verschillen, verschillende keuzes maken in ons leven, op verschillende partijen stemmen, ons geloof anders beleven. Zolang we maar de wil hebben om ondanks al die verschillende opinies, waarden, voorkeuren en overtuigingen toch één gemeenschap te vormen.
Allen mens, allen kind van God, allen in dezelfde mate bemind door die ene God. Die houding moeten we als christenen toch kunnen opbrengen en voorleven?