”If I had words”, zo klonk een pophit uit 1977. De juiste woorden vinden, is niet altijd gemakkelijk, zeker niet als je je oprechte gevoelens wilt uitdrukken. Zo had ik het lange tijd moeilijk om de liefde voor mijn vrouw en kinderen onder woorden te brengen. Dat lijkt vreemd, maar ook weer niet: hoe geef je taal aan een gevoel dat zo sterk is dat het alle taal lijkt te over- stijgen?
Enkele jaren geleden, ergens op een verloren zondag, nam ik een beslissing. Voortaan zou ik minstens elke week tegen mijn vrouw en kinderen letterlijk zeggen hoeveel ik van hen hield. “Ik hou heel veel van jou.” Letterlijk, met deze woorden. Het leek een van de goede voornemens waarvan je weet dat ze een stille dood zullen sterven in de drukte van alledag.
Zoveel jaar later doe ik het nog altijd. Het is een gewoonte geworden, maar ook weer niet: ik zeg het hen heel bewust. Ik zeg het ook als mijn kinderen iets verkeerds hebben gedaan, als ik ze net heb terechtgewezen, dan zeg ik het ook, heel duidelijk: ik hou heel veel van jou.
Van de kinderen krijg ik meestal geen reactie. Of hoogstens een meewarige blik van mijn dochter: jaja, ik weet het. Maar af en toe zie ik hun ogen oplichten. Omdat ze misschien een moeilijke dag hebben gehad, omdat ze eraan toe waren, aan die voorspelbare maar soms broodnodige woordjes van vader. Op andere momenten omhelzen ze me woordeloos, of geven ze me een schouderklopje.
Als ik iets moet zeggen over mijn geloof, dan is het dit: er is iemand die me elke dag aankijkt en zegt dat hij heel veel van mij houdt. Ondanks mijn gebreken en fouten. Iemand die met enorme tederheid sust, bemoedigt, troost, soms terechtwijst, maar nooit of nimmer wegkijkt. Dat besef kan me intens gelukkig maken. ”