”Er is een liedje op de radio: In de ogen van mijn moeder / was altijd een lichtje. Het doet me denken aan Maria, de moeder van Jezus, die ook met Pinksteren voor een lichtje zorgt.
Als jongvolwassene had ik weinig met Maria. Ik vond dat ze alles wat er met haar en rond haar gebeurde – en dat is nogal wat – passief ondergaat. Zelfs als haar zoon sterft aan het kruis, staat ze er letterlijk bij: Stabat mater dolorosa. Ze is bedroefd, ja, maar ze staat er vooral.
Door de jaren is mijn beeld van Maria veranderd. Achter haar vermeende passiviteit ontdekte ik moed en overgave. Ze getuigt van moed als de aartsengel Gabriël haar een bezoek brengt met de mededeling dat God haar heeft uitverkoren om de moeder van Zijn zoon te worden. Even is ze ‘in de war’, schrijft de evangelist Lucas, maar al snel zegt Maria: ‘De Heer wil ik dienen: laat er met mij gebeuren wat u gezegd hebt.’
Ze wordt een en al verwachting, zoals elke aanstaande moeder. En ondanks de grote verwachtingen panikeert ze niet. Ze geeft zich over aan het moederschap, met alle onzekerheden die daarmee gepaard gaan, onzekerheden die elke ouder kent.
Wanneer Jezus wordt geboren, verdwijnt Maria uit beeld. Ze komt nog amper voor in de evangeliën, er wordt hoogstens zijdelings naar haar verwezen. Ze speelt geen enkele – zichtbare – rol meer. Tot op de berg Golgotha, waar ze naast Jezus’ kruis staat – wat overigens maar door één evangelist wordt vermeld, Johannes.
Het is des te opmerkelijk dat Maria zo cruciaal is in onze geloofsbeleving. Tegelijk is het logisch: Maria belichaamt hoop en vertrouwen, zoals elke moeder dat doet. Maria is nooit weg, ze is er altijd op de achtergrond. En als haar zoon de marteldood sterft – het moet een van de vreselijkste dingen zijn om als moeder te aanschouwen – dan, jawel, stààt ze er.
Op Pinksteren, temidden van een gemeenschap van twijfelende, bange leerlingen, staat ze er opnieuw, als moeder van een Kerk die wordt geboren, als hoop voor de toekomst. Maria is de moeder van de hoop, ook als we denken dat ze er niet meer is. ”