”Het zijn de laatste weken op school, je kan er de vakantie al ruiken. Er hangt spanning en opwinding door examens, schoolreizen en allerlei activiteiten. Grootouders moedigen kleinkinderen aan bij het studeren. In kleuterklasjes worden ouders uitgenodigd voor verwen- en spelletjesnamiddagen.
Op sociale media zie ik foto’s uit een kleuterklas waar vaders met hun kinderen touwtje trekken. Een echt spel kan je het niet noemen – de krachtverhoudingen zijn evident, ook zonder die proeve van spierkracht –, het is eerder een rollenspel waarbij de vader forse inspanning veinst. Het touwtrekken eindigt wellicht onbeslist, of in een speelse ontmoeting halverwege, zoals met de spaghettisliert in Lady en de vagebond.
Het is zoals opvoeden. Het touw wordt gevierd en dan weer aangespannen. Afstand laten nemen en weer dichterbij halen. Soms moet je je schrap zetten – die ene ruk had je niet zien aankomen – het touw schuurt in je handen, je zet de hakken in het zand uit schrik elkaar te verliezen. Je kan ook altijd dichterbij komen, knoop per knoop, je hoeft ze niet eens te ontwarren. In tegenstelling tot het ‘echte’ touwtrekken is er geen lijn op de grond getrokken, hangt er geen vlag halverwege het touw. Het doet er niet toe waar je uitkomt, of naar welke kant je het meest bent opgeschoven. Het touw van de opvoeding is oneindig. Jij laat het nooit meer los. De ander laat jou nooit meer los.
Ik bezocht onlangs Biblia, een Bijbels interactief belevingscentrum in Brugge (een aanrader trouwens) en dacht spontaan aan het beeld van het touwtrekken tussen vader en zoon. Het is natuurlijk onmogelijk om de Bijbel samen te vatten, maar ‘touwtjetrek tussen God en Zijn volk’ loopt als een rode draad door de Bijbel. Mensen keren zich af van God, vallen en staan weer op, het touw wordt gevierd en opnieuw aangespannen, maar God, die laat niet los. ”